Aandoeningen

Zweetvoeten, veel mensen hebben er wel eens last van. Teveel, aanvalsgewijs of continu zweten, vooral van de oksels of handpalmen en voetzolen, wordt ook wel hyperhydrosis genoemd.

Het zweetvocht wordt verzorgd door twee soorten zweetkliertjes:

apocriene zweetklieren (monden uit op een haarfollikel)
eccriene zweetklieren (monden direct uit op de huid)

De eccriene zweetkliertjes

De eccriene zweetkliertjes zijn betrokken bij de thermo(warmte)regulatie en deze scheiden dus het echte zweet vocht af. Bij een volwassen persoon, kan de voet in 1 dag, een halve liter zweetvocht produceren. Wanneer het zweetvocht verdampt, worden de voeten gekoeld, zodat de normale lichaamstemperatuur gehandhaafd blijft.

De eccriene zweetklieren op de handpalmen en voetzolen zorgen naast een functie voor de thermo(warmte)regulatie ook voor een betere grip.

Het aantal zweetklieren varieert van 120 per cm2 tot maximaal 620 per cm2 op de voetzool met een totaal van 2 tot 5 miljoen.

Oorzaak

Het is belangrijk om zo goed mogelijk de oorzaak van de overmatige transpiratie te achterhalen. Dit kan een erfelijke bepaalde aanleg zijn of een lichamelijk probleem zijn, bijvoorbeeld overgewicht, menopauze, diabetes, verhoogde schildklierwerking of als bijwerking bij gebruik van bepaalde geneesmiddelen.

Maar ook wordt het zweten verergerd door lichamelijke inspanning, mentale concentratie, nervositeit, angst of een warme temperatuur.

Een andere oorzaak kan zijn verkeerde schoenen of sokken. Wanneer de schoen direct in contact komt met de schoen zal dit eerder zweetvoeten veroorzaken, omdat het vocht nergens heen kan.

Klachten

Overmatig zweten is onaangenaam, de vochtigheid is vervelend. Steeds klamme handen of een natte rug en de voeten zijn bijna continu vochtig. De onaangename geur bij zweetvoeten vormt vaak het grootste probleem. Vrijwel iedereen denkt dat de overproductie van transpiratievocht, daar de oorzaak van is. Dit is niet waar, transpiratievocht is van zichzelf geurloos. De boosdoeners zijn de bacteriën die op je voeten leven, die gaan een chemische verbinding aan met het zweetvocht waardoor er een geur wordt afgegeven en je voeten gaan stinken. De bacteriën leven het liefst in een vochtige omgeving, dus hoe meer je zweet, hoe meer bacteriën er op je voeten blijven zitten. Dit maakt de huid kwetsbaar waardoor er gemakkelijk schimmelinfecties en infecties met bacteriën kunnen ontstaan.

Behandeling

Er zijn vele middeltjes tegen zweetvoeten op de markt.
Wat bij de ene goed werkt hoeft bij een ander geen effect hebben. De werking van een product is natuurlijk ook afhankelijk van, of de oorzaak van het ontstaan van zweetvoeten wordt aangepakt. En dit kan voor iedereen verschillend zijn.
Maar als je voeten erg vochtig blijven en ook de geur onaangenaam blijft, en dat echt niets meer helpt, bezoek dan eens je huisarts of een dermatoloog.
Hieronder zullen enkele tips/adviezen gegeven worden. 

Tips & Adviezen:

Het belangrijkst is dat er voldoende ventilatie mogelijk is.
Daarnaast kan de voet ingesmeerd worden met een ‘deodorant’. Net als okseltranspiratie, kan voettranspiratie tegengegaan worden door een deodorant. De werkzame stof in een deodorant is Aluminiumchloride. Dit kan gewoon bij de apotheek gemaakt worden. Voor de voet moet een grotere concentratie gebruikt worden dan in een normale deodorant. 15% is een goede concentratie.
Pedi-care zalf (niet de crème) verkrijgbaar bij de drogisterij.
Voeten inwrijven met kamferspiritus. Dit ruikt wel erg sterk, maar hier komen veel positieve reacties op. Verkrijgbaar bij de apotheek.
Kijk naar sokken en schoeisel. Vaak helpt het om te letten op wat voor schoenen of sokken je draagt. Het liefst schoenen van leer en sokken van katoen of wol, omdat die veel vocht opnemen.
Ventileer de schoenen en de podotherapeutische zolen.
Drink voldoende, minstens 2 liter water want je huid is een orgaan die je verzorgen moet.
Wees matig met gebruik van zeep. Spoel uw voeten goed af en droog uw voeten goed na het douchen ga niet direct in uw schoenen.
Wees matig met scherpe kruiden (versterken geur) en drank (versterkt transpiratie).
Zoek via internet op het woord “hyperhydrosis” en verschillende websites zullen informeren over overmatige transpiratie.

Het opvolgen van deze adviezen/tips is volledig op eigen verantwoording.

Er zijn verschillende soorten wratten. Iedereen kent de gewone wratten: ruw aanvoelende knobbeltjes die vooral op de handen voorkomen, maar ook op andere plaatsen kunnen zitten. Voetwratten zijn gewone wratten die in het eelt van de voetzool zitten. Door lopen worden voetwratten in de voetzool gedrukt; soms doen ze pijn bij het lopen.

Ontstaan

Wratten worden veroorzaakt door een virus. Als dit virus in contact komt met uw

huid, kunt u een wrat krijgen. Het is niet bekend waarom de één wel wratten krijgt

en de ander niet. Het wrattenvirus komt overal voor, maar voelt zich vooral thuis in een vochtige omgeving. Veel mensen denken dat vloeren in gymzalen een bron van besmetting kunnen zijn. Volgens onderzoeken echter heeft het laten gymen op blote voeten geen invloed op het ontstaan van wratten. Natte vloeren in zwembaden en gemeenschappelijke douche- of wasruimten kunnen mogelijk wel een rol spelen bij besmetting.

Wratten zijn onmogelijk te voorkómen!

Kan het kwaad?

Wratten zijn onschuldig. Voetwratten geven soms pijn of last bij het lopen. De meeste wratten verdwijnen vanzelf binnen twee jaar. Een enkele keer blijven ze jarenlang zitten. Het is ook niet bekend waarom de één er snel van af is en de ander niet.

De kans op het krijgen van wratten is te verkleinen door:

de voeten goed te wassen en af te drogen, met name na sporten en zwemmen
de voeten goed droog te houden, onder andere door het dragen van goed ventilerend schoeisel
het dragen van slippers in gemeenschappelijke was- en doucheruimten
Als u wratten heeft, kunt u er het beste van afblijven. Als u aan wratten peutert, kunnen er meer ontstaan.
Gewone wratten verdwijnen wel eens als u ze iedere dag aanstipt met wrattentinctuur. Dit is te koop bij apotheek of drogist.

Behandeling

Wratten hoeven alleen maar behandeld te worden als ze last bezorgen. Als u twijfelt of een bobbeltje een wrat is, maak dan een afspraak uw huisarts. Alleen bij pijn, irritatie, `in de weg zitten` of gestoorde nagelgroei (bij wratjes op de nagelriem) is behandeling wel gewenst. Dit geldt ook als u zelf de wratten erg vervelend vindt.

Anders is het met wratten op de voeten. Wratten op de voeten hebben minder de neiging om spontaan te verdwijnen. Deze wratten zijn vaker pijnlijk en de kans op infectie en irritatie is groter. Men kan de wratten eerst behandelen met een wrattentinctuur waardoor ze na enige tijd geleidelijk verdwijnen. Soms is herhaling nodig. De methode is niet pijnlijk. De tinctuur is verkrijgbaar bij drogist en apotheek. Wanneer met deze behandelingsmethode de wratten niet verdwijnen, kan behandeling door de huisarts plaatsvinden. De behandeling kan bestaan uit zalf of tinctuur, uitlepelen of aanstippen met vloeibare stikstof. Bij het aanstippen met vloeibare stikstof wordt de wrat bevroren, er ontstaat een blaar onder de wrat en na 1 à 2 weken valt de wrat eraf. De behandeling is wel pijnlijk en moet nogal eens herhaald worden.

Podotherapeut

Het is aan te raden dat voordat u de wrat laat aanstippen bij uw huisarts, de wrat vrij ligt. Dat wil zeggen dat al het eelt rondom en over de wrat verwijderd is. Dit kan zowel door een podotherapeut of pedicure gedaan worden.

Wanneer een wrat op een plaats zit waar deze pijnlijk is en ook het lopen beïnvloed dan is het mogelijk deze plek/wrat middels een orthese of inlegzool drukvrij te leggen.

De wervelkolom is letterlijk en figuurlijk de ‘ruggegraat’ van uw lichaam. Hij strekt zich uit van de basis van de schedel tot de onderkant van de billen en bestaat uit meer dan dertig aparte botten, de wervels. Dit zijn zeven halswervels, twaalf borstwervels, vijf lendewervels, vijf heiligbeenwervels die vergroeid zijn tot het heiligbeen en vijf staartwervels die vergroeid zijn tot het staartbeen.

De meeste wervels bestaan uit een wervellichaam met een drietal uitsteeksels. Aan de rugzijde, in het midden van de wervel, is dat het doornuitsteeksel en opzij zijn dit de dwarsuitsteeksels, waar ter hoogte van de borstkas de ribben aan vast zitten. De uitsteeksels en het wervellichaam omsluiten het wervelgat. Hier loopt het ruggemerg door. Tussen twee aan elkaar grenzende wervels zitten openingen waardoor de zenuwen lopen. De wervels zijn met elkaar verbonden door sterke banden, ligamenten genoemd. Tussen de wervels zitten veerkrachtige tussenwervelschijven. Elke schijf bestaat uit een stevige vezelachtige buitenkant met binnenin een geleiachtige stof.

Van opzij gezien heeft de wervelkolom een S-vorm die in stand wordt gehouden door de rug- en buikspieren. Een gezonde wervelkolom geeft steun aan uw lichaam en zorgt ervoor dat u rechtop kunt lopen. Ook zijn uw armen via de schouders en uw benen via het bekken aan de wervelkolom verbonden. Een andere belangrijke functie van de wervelkolom is de bescherming van het ruggemerg. Om soepel te kunnen bewegen, zoals draaien en buigen van uw rug, is het noodzakelijk dat de wervelkolom enigszins elastisch is. De lendewervels worden het zwaarst belast en zijn daarom het grootst en sterkst.

De wervels

De wervels zijn met elkaar verbonden via de tussenwervelgewrichten of facetgewrichten. Tussen de wervels zit de tussenwervelschijf en aan de zijkant hebben we de zenuwbaan die vanuit het ruggemerg loopt. De facetgewrichten vormen de verbinding tussen de wervels en zorgen ervoor dat de wervels ten opzichte van elkaar kunnen bewegen. Net als andere gewrichten in het lichaam zijn deze gewrichten gevoelig voor artritis en artrose. De tussenwervelschijf zit tussen de wervels en heeft als belangrijkste taak de schokdemping binnen de wervelkolom te regelen. De zenuwbanen tussen de wervels geven onder in de rug de informatie door vanuit de benen naar de hersenen. Pijnklachten in het been kunnen veroorzaakt worden door irritatie van de zenuwbaan.

Vaak zien we dat bij klachten van de tussenwervelschijf de pijn toeneemt bij lang zitten en voorovergebogen houdingen omdat de druk in de tussenwervelschijf dan meer naar achteren is gericht waar de zenuwen lopen. Bij lang staan en het hol maken van de rug worden de tussenwervelgewrichten meer geprikkeld. Vooral bij een artritis (= ontstekingsproces van het gewricht) of artrose (verouderingsproces van het gewrichtskraakbeen) zien we dat lang staan en lopen de pijn doet toenemen.

Verschillende houdingen

Verschillende houdingen en bewegingen van de rug veroorzaken drukveranderingen in de tussenwervelschijf. Vooral de bewegingen van de rug waarbij een bolle houding wordt aangenomen geeft een uitpuilend effect van de tussenwervelschijf naar achteren. Op de afbeelding hiernaast zien we dat de druk in de tussenwervelschijf van 25 kg tot 275 kg kan oplopen in verschillende houdingen. Van hieruit valt logisch te verklaren dat bij rugklachten waarbij de tussenwervelschijf de irritatie veroorzaakt, het gaan liggen pijnverlichting geeft en het langdurig zitten in een lage en zachte stoel de meeste klachten veroorzaakt, (denk hierbij aan de autostoel). Voorover gebogen houdingen veroorzaken ook een hoge druk in de tussenwervelschijf die naar achteren is gericht. Denk hierbij bijvoorbeeld aan het werken bij een laag aanrechtblad.

Het enkelgewricht vormt de verbinding tussen voet en onderbeen. Om het enkelgewricht zitten enkelbanden (ligamenten) en een gewrichtskapsel; ook lopen er pezen langs. Een ligament is sterk weefsel dat botstukken stevig met elkaar verbind. De enkelbanden, gewrichtskapsel en pezen houden de voet en onderbeen bij elkaar en geven stevigheid aan het enkelgewricht.
Bij een verzwikking, worden de spieren en pezen, die langs de enkel lopen, overrekt.
Bij een verstuiking, dit is erger, worden de enkelbanden overrekt, meestal aan de buitenkant.

Ontstaan

Iedereen, van topsporter tot de meest inactieve personen, kan een enkelblessure oplopen. Meestal gebeurt dit door een onverwachte, verkeerde beweging waarbij de voet te ver naar binnen of naar buiten omklapt. Bijvoorbeeld een jogger stapt in een gat, een voetballer/honkballer bij het maken van een sliding. Sommige activiteiten geven meer kans op een verzwikking, bijvoorbeeld zaalsporten of lopen op een ongelijke ondergrond, kinderen tijdens het spelen. Sommige mensen hebben regelmatig last van een verzwikte enkel. Dat kan komen door slappe enkelbanden, bijvoorbeeld doordat de enkel al eens eerder verstuikt/verzwikt is.
De meeste enkel verzwikkingen of verstuikingen ontstaan door een inversie trauma waarbij de voet naar buiten omkantelt, en de laterale enkelbanden (ligamenten) aan de buitenkant van de voet worden beschadigd. Pronatie trauma’s aan de mediale enkelbanden (ligamenten) aan de binnenzijde van de voet, veroorzaakt door het naar binnen omkantelen van de voet, komen zelden voor.

Klachten

Een verstuikte enkel doet in het begin vaak zo zeer dat je er niet op kunt lopen. Dit is normaal en heeft als functie dat de enkel genoeg rust krijgt om te herstellen.

Klachten ontstaan wanneer de spieren, pezen of de enkelbanden (ligamenten) overrekt worden. Als de enkelbanden (ligamenten) overrekt worden kunnen er ook kleine scheurtjes ontstaan. Soms scheurt de hele enkelband (ligament), daarbij gaan er bloedvaatjes stuk, wat ervoor zorgt dat de enkel dik en blauw wordt. In sommige situaties, wordt er een stukje bot meegetrokken. Dit wordt een avulsie fractuur (breuk) genoemd. Dit wordt behandeld als zijnde een breuk. 

Behandeling van de verzwikte enkel

Door correcte en adequate behandeling kun je chronische pijn en instabiliteit voorkomen. De volgende maatregelen dienen in acht genomen te worden bij een verzwikking/verstuiking;

” ijs” de enkel om zwelling te voorkomen, m.b.v. een ijspakking.
ontlast de enkel door zo min mogelijk te lopen tot de ergste zwelling weg is. Dit duurt meestal 2 tot 3 dagen.
omhoog leggen van de enkel vermindert de zwelling. De enkel moet dan hoger liggen dan uw billen, ook in bed een kussen onder de enkel.
de enkel regelmatig bewegen om stijfheid te voorkomen.
ga langzamerhand steeds meer lopen maar let er op dat je niet te veel door de pijngrens gaat.
drukverbanden, immobiliseren en ondersteunen(taping) van de blessure.
goede ‘warming-up ’en “cooling down” bij een training of wedstrijd verminderen de kans op blessures.

Herstel

Een verzwikking/verstuiking geneest bijna altijd vanzelf; ook als de enkelbanden gescheurd zijn. Wel kan de enkel na verstuiking een paar maanden gevoelig of wat dikker worden of warm aanvoelen dit is een teken dat u net iets teveel heeft gedaan. Sporadisch is een operatie nodig, om de banden in te korten, meestal gebeurt dit bij fanatieke sporters. Ook wordt in bepaalde gevallen een gipsspalk voorgeschreven, dit moet dan enkele weken.

Het is noodzakelijk dat tijdens het sporten of een andere hoge inspanning de enkel wordt ondersteund door bijvoorbeeld tape of een enkelbandage. De enkel is zeker de eerste maand nog zeer onstabiel. Dit komt doordat de enkelbanden opgerekt zijn en je niet helemaal goed meer aanvoelt hoe de enkel in de ruimte staat. De kans dat je er de eerste weken door heen zal gaan is groot. Dit is niet alleen zeer pijnlijk maar vertraagd ook het herstel proces.

Podotherapeut

De podotherapeut komt pas in actie als het natuurlijke herstelproces niet voldoende is voor een volledig herstel. Vaak bent u al onder behandeling van een fysiotherapeut om de enkel en de banden te versterken, maar blijven er klachten van instabiliteit tijdens het lopen. Indien dit klachten rond de enkel blijft veroorzaken en het herstelproces zodanig vertraagd kan de podotherapeut met een zooltherapie de enkel stabiliseren.

Sommige mensen verzwikken hun voet regelmatig, wanneer dit het gevolg is van een afwijkende voetstand, kan de podotherapeut preventieve maatregelen nemen.

De tractus iliotibialis is een dikke bindweefselplaat(spierfascie) die vanaf de heupkam langs de zijkant van het bovenbeen en de buitenzijde van de knie loopt waar het zich vast hecht aan het onderbeen(tibia).
Deze spierfascie wordt aangespannen door de grote bilspier(gluteus maximus) en de tensor fascia latae.
Er ligt een slijmbeurs (bursa) ter hoogte van het uitstekende deel van het bovenbeen(femur) en de tractus iliotibialis om wrijving te voorkomen.
De tractus iliotibialis heeft als functie het leveren van stabiliteit aan de buitenkant van de knie. Wanneer de knie buigt verschuift de ligging van de tractus iliotibialis iets naar achteren en wanneer de knie zich weer strekt schiet hij weer terug naar voren. Deze beweging is meestal verantwoordelijk voor de irritatie en ontstekingen van de tractus iliotibialis en slijmbeursontsteking.

Oorzaak

Frictie(wrijving) syndroom geeft eigenlijk al aan dat we hier te maken hebben met een klacht die ontstaat door overbelasting. Deze overbelasting kan onder andere ontstaan door:

Holvoet. Dit stugge voettype heeft een minder schokdemping in de voet en enkel waardoor er grotere krachten op de knie komen te staan.
Een enkel die naar binnen zakt (overproneren) waardoor de knie meer naar binnen draait (endorotatie). Hierbij wordt de tractus strakker aan getrokken als deze over de knie beweegt.
O-benen brengen de tractus meer op spanning.
Beenlengte verschil. Bijvoorbeeld, het langere been draait naar binnen, ter compensatie) waardoor de tractus strakker wordt aangetrokken.
Slappe kniebanden. Waardoor de knie tijdens het (hard)lopen meer naar buiten draait.
Schoeisel. Slechte schokdemping of waarbij de voet, en knie, op naar buiten zakt.
Wegdek. Als je, bijvoorbeeld, steeds aan dezelfde kant van een bolle weg loopt. Het linker- of rechterbeen wordt op die manier namelijk in een o-stand gedwongen.

Klachten

De pijn is meestal gelokaliseerd aan de buitenzijde van de knie. De pijn kan variëren van een doffe tot een scherpe, stekende pijn. Ook kan de slijmbeurs ( bij de heup) pijnlijk zijn tijdens het lopen of bij lokale druk, bijvoorbeeld er op liggen.

Podotherapeut

Een podotherapeut kan onderzoeken of uw klachten een oorzaak hebben in een verkeerde voetstand, beenlengte verschil, afwijkingen in het looppatroon of dat het met uw schoeisel te maken heeft.
De podotherapeut kan u een passend advies geven met betrekking tot de dagelijkse bezigheden of een passend schoenadvies. Daarnaast kan de podotherapeut middels een zooltherapie uw verkeerde voetstand corrigeren of bij beenlengteverschil, dit opheffen.

Het tarsale tunnel syndroom komt overeen met het meer bekende carpale tunnel syndroom (bij de pols) en wordt veroorzaakt door beknelling van een zenuw: de nervus tibialis.

De nervus tibialis volgt een lange, kronkelige route, vanaf de rug via de achterkant van het been naar de enkel. Vlak boven de enkel draait de zenuw naar binnen naar de binnenenkel toe. Daar ligt de nervus tibialis, samen met een slagader, tussen 3 spiergroepen in. Dit alles wordt strak bij elkaar gehouden door een stevige band(het ligament laciniatum) aan de binnenzijde van de enkel. De zenuw loopt als het ware door een tunnel; de tarsale tunnel

Oorzaak

Doordat de zenuw omringt is door pezen van grote spieren, is het meestal een van deze pezen(of meerdere) die verdikt en meer ruimte vraagt in de tarsale tunnel. Dit veroorzaakt druk of beknelling van de zenuw in de tarsale tunnel. De tarsale tunnel kan bij letsels van de enkel, maar ook door standafwijkingen van de voet en enkel nauwer worden.

Klachten

Takjes van de zenuw (n.tibialis), lopen van de binnenenkel naar het hielbeen en naar de onderkant van de voet, en kunnen dan pijn, tintelingen en soms een doof gevoel veroorzaken. Het heffen van de voet en het naar binnen knikken van de enkel veroorzaken ook vaak pijnklachten. De klachten treden vooral ‘s avonds en ‘s nachts op, voornamelijk na lang staan en hardlopen en in de ochtenduren zijn er meestal weinig klachten.

Podotherapeut

In een onderzoek kan de podotherapeut achterhalen welke structuren de beknelling van de zenuw veroorzaken. Meestal ligt de oorzaak bij standsafwijking van de voet en enkel, en vooral het naar binnen zakken/knikken hiervan, kan de podotherapeut dit middels een zooltherapie corrigeren. Hierdoor verminderd de druk op de zenuw in de tarsale tunnel en zal deze kunnen herstellen.

Het onderbeen bestaat uit twee beenderen, het scheenbeen aan de binnen-voorzijde en het kuitbeen aan de zij-achterkant. De twee beenderen worden verbonden door een sterke bindweefselplaat. Onderaan vormen het scheenbeen en het kuitbeen de benige onderdelen van respectievelijk binnen en buitenenkel. De beenderen worden omhuld door een dun beenvlies, dat goed doorbloed is en zeer gevoelig. Denk maar eens aan een stoot tegen de schenen, wat erg gevoelig is.

Aan het onderbeen ontspringen een aantal spieren. De diepe kuitspier, de achterste scheenbeenspier en de lange teenbuigspier zijn de belangrijkste.

Al deze genoemde spieren spelen een rol bij Shin-Splints, waarbij sprake is van irritatie van het beenvlies op de plaats van de aanhechting van de genoemde spieren aan het bot. Hierbij kan het ook gaan om een ontstekingsreactie.

Oorzaak

Het ontstaat vaak bij loop-sporten waarbij de voet teveel naar binnen beweegt(overpronatie). Dit kan komen door verkeerd schoeisel, verkeerde voetstand of voet afwikkeling.

Klachten

De voornaamste klacht is pijn en wordt meestal gevoeld op de onderste helft van het scheenbeen aan de binnenzijde. De pijn kan ook lager, tot aan de binnenenkel, worden gevoeld. Of hoger, zelfs tot aan de knie.

De pijn is scherp van karakter, en er worden ‘steken’ aangegeven. Bij heviger klachten wordt het als ‘stokslagen’ aangegeven. Dan is de loper duidelijk te lang met de klachten doorgelopen. De pijn wordt gevoeld bij de landing en ook wel bij de afzet. Soms is het voelbaar bij het hurken. Aanraking geeft veel pijn, bv als de benen over elkaar worden gelegd. De pijn kan heviger worden bij een lager looptempo. Bovendien geeft een lager looptempo meer klachten. Afhankelijk van de ernst van de klachten kan met hardlopen worden doorgegaan. Vaak is de pijn daar echter te hevig voor. Ondanks een rustperiode komen de klachten meestal weer terug als geen aanvullende behandeling wordt ingesteld. Een enkele keer kan er sprake zijn van een licht oppervlakkige zwelling ter plaatse van de pijn en wordt er door de loper een ‘strengetje’ gevoeld. 

Podotherapie

Een podotherapeut houdt met alle facetten van het probleem rekening. Niet alleen alledaagse activiteiten worden besproken, maar ook zeker sportspecifieke aspecten. Vanwege de veelzijdigheid van het probleem zijn er verschillende therapieën mogelijk, men moet denken aan sportinlegzolen, schoenadvies, tijdelijke ontlasting (zool) in combinatie met fysiotherapie, loopadvies etc.

De meeste botten van het menselijke lichaam zijn met elkaar verbonden door gewrichten. Er zijn er echter een paar die niet aan deze regel voldoen. Deze staan in contact met pezen of zijn door spieren ingekapseld. Dit zijn de sesamoïdes.
De knieschijf (patella) is het grootste sesamoïde. Twee andere hele kleine sesamoïdes (sesambeentjes) bevinden zich aan de onderzijde van de voet, bij de grote teen. Ze zorgen voor een glad oppervlak waarover de pezen kunnen glijden, tevens helpen ze de pezen om meer spierkracht te kunnen ontwikkelen. De sesamoïdes in de voorvoet zijn ook van dienst bij het dragen van het lichaamsgewicht. Net als andere botten kunnen de sesamoïdes breken, ook de pezen in de omgeving van de sesamoïdes kunnen geïrriteerd of ontstoken raken. Dit noemen we sesamoïditis en is een vorm van een peesontsteking. Dit komt o.a. veel voor bij balletdanseressen, hardlopers en volleyballer.

Symptomen

De pijn is geconcentreerd onder de grote teen ter hoogte van de bal van de voet. Bij sesamoïditis ontwikkelt de pijn zich geleidelijk dit in tegenstelling tot een breuk (fractuur) waarbij deze acuut (plotseling) ontstaat.
Zwelling kan, maar hoeft niet aanwezig te zijn en het buigen en strekken van de grote teen kan lastig en pijnlijk zijn.

Behandeling

De behandeling van sesamoïditis is meestal conservatief, dat wil zeggen zonder ingrijpende maatregelen, zoals een operatie.
De activiteit/belasting die de klachten veroorzaakt heeft, staken.
Ontlast de voetzool en “ijs” eventueel de aangedane plaats. IJzen nooit direct op de huid, maar door middel van een ice-pack of ingepakt in een handdoek.

Podotherapeut

De Podotherapeut kan in veel gevallen de oorzaak van de blessure traceren en behandelen. Door de pijnlijke sesambeentjes drukvrij te leggen middels een zooltherapie of direct te ontlasten met een taping of vilttherapie.

De wervelkolom bestaat uit 24 wervels. Dit zijn 7 halswervels, 12 borstwervels en 5 lendenwervels. Onder de laatste lendenwervel zitten nog 5 aan elkaar vastgegroeide wervels die het heiligbeen vormen. De wervelkolom heeft een S-vorm. In het borst- en heiligbeengedeelte komen krommingen voor met de bolle kant naar achteren – dit heet een ‘kyfose’. In het lenden- en halsgedeelte komen krommingen, met de bolle kant naar voren, voor – dit heet een ‘lordose’. De normale en natuurlijke krommingen in de rug zorgen ervoor dat het gewicht van het boven lichaam door de wervels gedragen kan worden en schokken kunnen worden opgevangen.

Sommige mensen hebben een zijdelingse kromming in hun wervelkolom – dit wordt een ‘scoliose’ genoemd.

Kyfose

Een kyfose is een normale kromming van de wervelkolom. Maar het kan ook voorkomen dat, een kyfose, versterkt aanwezig is. Iemand met een versterkte kyfose heeft vaak een slungelige houding, met voorover gebogen schouders en nek. Vaak ontstaan er bij deze mensen rugklachten. Bij oudere mensen wordt, door de achteruitgang van de kwaliteit van de tussenwervelschijven, ook vaak een versterkte kyfose gevonden.

Lordose

Bij iemand met een veel te holle rug, spreken we van een versterkte lordose. Maar een matige of lichte lordose in het lendengedeelte van de wervelkolom is normaal. Een sterke lordose komt vaak voor bij mensen met een dikke buik en bij mensen met slappe buik- en rugspieren. Een versterkte lordose geeft vaak rugklachten. Bij zwangere vrouwen wordt ook vaak een toegenomen lordose gezien die, in de regel, weer verdwijnt na de zwangerschap. Ook een voetstand of voetafwikkeling, waarbij de voet teveel naar binnen zakt, kan een versterkte lordose veroorzaken. Wanneer de voet te veel naar buiten zakt kan de normale lordose juist verminderen.

Scoliose

Een scoliose is een zijwaartse bocht in de wervelkolom. Scoliose kan ontstaan als aangeboren afwijking, maar soms treedt er scoliose op als ‘compensatie’ voor een lengteverschil tussen de beide benen. Bij meisjes zien we vaker een scoliose dan bij jongens.

Als de scoliose gepaard gaat met een kyfose, ontstaat er een bochel.

In zeer ernstige gevallen, wanneer de rugafwijking zeer uitgebreid is, kunnen er later problemen met hart en longen ontstaan.

Beenlengte verschil

Zoals u in de vorige alinea heeft kunnen lezen is een beenlengte verschil, een mogelijke oorzaak voor het ontstaan van een scoliose. Een beenlengte verschil kan aangeboren zijn, waarbij er een blijvend verschil in lengte tussen beide benen aanwezig is. Maar een beenlengte verschil kan ook ontstaan in de groeifase bij kinderen. Hierbij groeit het ene been meer dan het andere. Meestal trekt dit weer bij in een volgende groeifase. Uiteindelijk aan het eind van de groei staat alles weer gelijk en recht. Afwijkende voetstanden of been structuren(eenzijdig x of o-been) kunnen ook een beenlengte verschil geven. Bijvoorbeeld als een voet platter is of meer naar binnen zakt dan de andere voet, geeft dit in stand en gaan, een verschil in lengte waardoor het bekken scheef komt te staan en een scoliose kan veroorzaken.

Podotherapeut

Een podotherapeut kan in een onderzoek nagaan of uw afwijkende stand(en) in uw rug, voortkomt uit een verkeerde of afwijkende voet/been stand of looppatroon. De podotherapeut kan u een goed schoenadvies geven en met behulp van podotherapeutische zolen uw voetstand corrigeren of het beenlengte verschil compenseren.

Op de site van reuma-online.nl is een nieuwe versie van de special “Reuma en voeten” geplaatst. Klik op onderstaande link voor meer informatie.

www.reuma-fonds.nl